รีวิว ROOM - ขังใจไม่ยอมไกลกัน (2015)

รีวิว ROOM - ขังใจไม่ยอมไกลกัน (2015) 

Kobe's Meter : 10/10 

**ไม่สปอยล์นะ**

เวลา 118 นาทีของ Room สามารถทำให้เราถอนหายใจแรงๆ ร้องไห้หนักมาก ยิ้ม หัวเราะ ปรบมือ และกระทืบเท้ารัวๆในโรงได้ ไม่มีภาพยนตร์เรื่องไหนก่อนหน้านี้ทำได้อย่างนี้มาก่อนในชีวิตการชมภาพยนตร์  30 กว่าปีของเรา มันครบถ้วนไปด้วยความสมบูรณ์แบบทางอารมณ์ ความรัก  ความโกรธ ความเศร้า ความกลัว ความกล้า ทุกอย่างมีพลังมากมายใน ROOM 

นอกจากนั้นแล้ว การเล่าเรื่อง การสื่อความหมายด้วยภาพ การตัดต่อ ดนตรี การอัดเสียง บทภาพยนตร์  และการแสดงที่ยอดเยี่ยมมากๆ .. ไม่รู้จะชมอะไรได้อีกแล้ว มันรวมกันออกมาเป็นภาพยนตร์เรื่องนึงที่คนทุกคนควรต้องชมสักครั้ง 

Room เป็นเรื่องราวของ Joy ( Brie Larson) หญิงสาวที่ต้องอาศัยอยู่ในห้องเล็กๆขนาดแค่เต้นแอโรบิคได้ 4 คน มีเพียงช่อง Skylight เล็กๆเท่ากระดาษเอ3 ช่องเดียวเท่านั้นที่เป็นที่ที่เธอสามารถเห็นว่ายังมี"ข้างนอก"อยู่ แต่ที่แย่กว่านั้นคือเธอต้องอาศัยอยู่กับ Jack (Jacob Tremblay) ลูกชายวัย 5 ขวบ ของเธอที่เกิดและเติบโตในห้องแคบๆนี้ การใช้ชีวิตในห้องแคบๆนานหลายปี ส่งผลกระทบต่อเธอและลูกของเธออย่างไร .. นี่คือสิ่งที่คนดูอย่างเราสงสัยจากการดูเทรลเลอร์ แต่หลังจากเข้าไปชมที่โรงภาพยนตร์แล้ว มันยังมีอะไรอีกมากมายมหาศาลที่เราเจอจาก Room .. ห้องเล็กๆห้องนี้มีอะไรให้เราต้องขบคิดและไตร่ตรองมากมายจริงๆในฐานะที่เราเป็นผู้ใหญ่ 

การที่ Joy เป็นผู้ใหญ่ เธอรู้แล้วว่าโลกใบนี้มีอะไรบ้าง ไม่ว่าเธอจะเจอกับสถานะการณ์แบบไหน แต่เธอรู้ว่านอกห้องนี้ ยังมีอะไรรอเธออยู่ แต่กับเด็ก 5 ขวบอย่าง Jack ที่ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเห็นอะไรเลยนอกจากกำแพง 4 ด้าน กับแม่ของเขา แล้ววันนึงเมื่อเขาต้องออกมาจากห้องๆนั้นและพบว่า โลกมันกว้างใหญ่เพียงใดแบบไม่ทันตั้งตัว มันเป็นความน่ากลัวมากกว่าตื่นเต้น  ถ้าเป็นเรา เราจะอยู่ได้มั้ย นี่คือสิ่งที่เราคิดตลอดเวลาที่ชมภาพยนตร์เรื่องนี้ 

Room มีจุดพีคของอารมณ์หลายจุดมากๆ มีคำ ข้อความ และจุดปมต่างๆที่ละเอียดอ่อนหลายจุดมาก ถึงตอนต้นของมันจะดูเงียบๆ อึดอัด และน่าเบื่อไปบ้าง แต่แค่ไม่เกิน 15 นาทีแรก หนังก็เอาคนดูอยู่ยาวจนจบเรื่องเลย อยู่จนไม่อยากลุกออกจากโรงในทันที เรากับเพื่อนที่ไปดูด้วยกัน นั่งนิ่งในความมืดอยู่พักนึงถึงขยับตัวลุกขึ้นได้ เราโดน Room ดึงไปอยู่ด้วยในช่วงเวลานึงจริงๆ แบบที่ฝรั่งเรียกว่า captivated นั่นละ 

การที่เด็ก 5 ขวบคนนึง เหยียบเท้าลงบนพื้นโลกที่เค้าไม่รู้จักเลย เค้ามีเพียงแม่คนเดียวของเขาเท่านั้นที่เป็นที่ยึดมั่น การเดินก้าวไปแต่ละก้าวไม่ง่ายเลย 

กลับกัน คนที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างอย่าง Joy ถูกกักขังเอาไว้ในห้องเล็กๆหลายปี เมื่อกลับมาพบกับอิสระภาพอีกครั้ง ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะง่าย 

การแสดงของ Brie Larson ยอดเยี่ยมมาก ไม่มีการ Overdo ให้รู้สึกถูกกระชากลากอารมณ์ ดึงซีนอะไรทั้งนั้น มันดูจริงจนอิน เป็นการแสดงที่ดูพอดี ไม่พุ่งออกมาจนดูออสก้าร์แต่ซึมลึกๆ เหมือนเราแอบส่องชีวิตคนคนนึงอยู่จริงๆ สายตา  น้ำเสียง มันน่าเชื่อถือมาก สมควรแล้วที่เธอได้รางวัลนำหญิงแบบฟาดเรียบมา ยิ่งบวกกับน้อง Jacob แล้ว  โอ้โห บอกเลยว่าสองคนนี้เล่นเป็นแม่ลูกกันได้สมจริงจนแบบ เห้ย มึงแม่ลูกกันจริงป่าววะ มันพอดีมากๆ ไม่ดูรักเกิน หรือรักไม่พอ เพราะคนเราเวลารักใคร มันจะมีจังหวะการถ่ายทอดความรัก ไม่ใช่แสดงออกว่ารักว่าหวงเหลือเกินตลอดเวลาเป็นแม่จงอางหวงไข่เหมือนการแสดงของดาราเก่งๆคนอื่น ลองนึกถึง Nicole Kidman หรือ Cate Blanchett อะ  นั่นคือแสดงเก่ง แต่มันจะจับได้เบาๆว่าแสดง น้อง Jacob แสดงได้โคตรดี ดีจนแบบ เห้ย  ให้ออสก้าร์เด็กเพิ่มได้ป่าว สมัยก่อนบ้านเรานังมีตุ๊กตาเงินดาวรุ่งเลยอะ น้องเค้าเล้นดีจริงๆ น่ารัก มีพลัง มีความไร้เดียงสาครบถ้วนเลย โคตรรักเด็กคนนี้เลย 

นักแสดงคนอื่นๆอย่าง Joan Allen นี่ไม่ต้องพูดถึง แค่ 5 วินาที 10 วินาทีที่โผล่มาในจอก็เอาคนดูอึ้งไปหลายดอก นี่คืออีกคนที่ควรได้ออสก้าร์มากๆมาตั้งแต่ตอน PleasantVille (1998) ล่ะ  

สรุป.. อยากให้ไปดูกันนะ ยังหลงคาโรงอยู่บ้าง แต่ที่ลิโดยังรอบเยอะอยู่ ถ้าใครรอแผ่นออก ก็แนะนำว่า ปิดไฟดูเงียบๆ อย่าวอกแวก // คนเป็นพ่อเป็นแม่ควรไปดูมากๆ โดยเฉพาะไอ้พวกที่นังลูกเป็นลิงทโมนยังไม่โตเนี่ย ควรไปดูๆ แล้วคุณจะเข้าใจว่า "ไม่มีใครเข้มแข็งได้โดยลำพัง"